در بیمارستانی ، دو مرد بیمار در یک اتاق بستری بودند. یکی از بیماران اجازه داشت
که هر روز بعد از ظهر یک ساعت روی تختش بنشیند . اما بیمار دیگر مجبور بود
هیچ تکانی نخورد و همیشه پشت به هم‌اتاقیش روی تخت بخوابد.
آنها ساعت‌ها با یکدیگر صحبت می‌کردند، از همسر، خانواده، خانه، سربازی یا
تعطیلاتشان با هم حرف می‌زدند.
هر روز بعد از ظهر ، بیماری که تختش کنار پنجره بود ، می‌نشست و تمام چیزهایی
که بیرون از پنجره می‌دید برای هم اتاقیش توصیف می‌کرد. بیمار دیگر در مدت این
یک ساعت ، با شنیدن اوصاف دنیای بیرون ، روحی تازه می‌گرفت.
گفته های مرد کنار پنجره چنین بود:
این پنجره ، رو به یک پارک بود که دریاچه زیبایی داشت مرغابی‌ها و قوها
در دریاچه شنا می‌کردند و کودکان با قایقهای تفریحی‌شان در آب سر گرم بودند.
درختان کهن ، به منظره بیرون ، زیبایی خاصی بخشیده بود و تصویری زیبا از
شهر در افق دوردست دیده می‌شد. همان طور که مرد کنار پنجره این جزئیات
را توصیف می‌کرد ، هم‌اتاقیش چشمانش را می‌بست و این مناظر را در ذهن
خود مجسم می‌کرد. روزها و هفته‌ها سپری شد.
یک روز صبح ، پرستاری که برای حمام کردن آنها آب آورده بود ، جسم بی‌جان مرد
کنار پنجره را دید که با آرامش از دنیا رفته بود . پرستار بسیار ناراحت شد و از
مستخدمان بیمارستان خواست که مرد را از اتاق خارج کنند.
مرد دیگر تقاضا کرد که تختش را به کنار پنجره منتقل کنند . پرستار این کار را با
رضایت انجام داد و پس از اطمینان از راحتی مرد، اتاق را ترک کرد.آن مرد
به آرامی و با درد بسیار ، خود را به سمت پنجره کشاند تا اولین نگاهش را
به دنیای بیرون از پنجره بیندازد . بالاخره او می‌توانست این دنیا را با
چشمان خودش ببیند. در کمال تعجب ، او با یک دیوار مواجه شد.
مرد ، پرستار را صدا زد و پرسید که چه چیزی هم‌اتاقیش را وادار می‌کرده
چنین مناظر دل‌انگیزی را برای او توصیف کند !
پرستار پاسخ داد: شاید او می‌خواسته به تو قوت قلب بدهد.
چون آن مرد اصلا نابینا بود و حتی نمی‌توانست دیوار را ببیند.